Analizując granice artystycznej wypowiedzi pod kątem uczuć religijnych należy przede wszystkim zauważyć, że obraza uczuć religijnych jest w Polskim kodeksie karnym zakazana.

Przestępstwo z 196 kk nie wymaga szczególnej kwalifikacji motywu działania, natomiast warunkiem karalności jest działanie publiczne, tj. w miejscu publicznym lub w takich warunkach, iż zawarta w nim treść może dotrzeć do szerszego, bliżej nieokreślonego kręgu osób (np. przy wykorzystaniu publikacji lub innych środków masowej komunikacji). Trzeba jednocześnie zauważyć, że określenie „przedmiot czci religijnej” wielu wierzących odnosi jednak właśnie do rzeczy bardzo niekonkretnych: do imion, znaków, gestów, symboli. Żądają oni bezwzględnego uznania za święte i nietykalne wszystkiego, co sami za święte uważają, lub co im się z przedmiotami kultu kojarzy. Przykładem może być krzyż użyty przez Dorotę Niezaleską w jej głośnej już, oskarżonej o bluźnierstwo instalacji „Pasja”.

W związku z tym samo fotografowanie przedmiotów lub miejsc w sposób obrażający uczucia religijne (np. inscenizowanie fotografii aktu seksualnego w opuszczonym kościele) nie będzie stanowiło naruszenia art. 196 kk, wywieszenie natomiast takiego zdjęcia w galerii może spowodować wszczęcie postępowania karnego zarówno przeciwko osobie decydującej o zawieszeniu takiego obrazu w galerii publicznej jak i przeciwko samemu fotografowi.
Należy zauważyć, że zgodnie z orzecznictwem ETPC władze Państw będących stroną Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności mają pozostawiony dość szeroki margines decyzyjny w zakresie wprowadzenia przepisów ograniczających wolność słowa w kontekście uczuć religijnych, stąd też art.196 kodeksu karnego i jego dyrektywy nie mogą być uznane za naruszające Europejska Konwencję.
Więcej ciekawostek o polskiej cenzurze w sztuce.